Dag 5, 4 juni 2015, de grote dag!
Iedereen is voorbereid, iedereen is klaar, iedereen staat strak van de spanning. Ga je het halen of niet? Komen we boven? Wordt zwaar?
JA! iedereen haalt het, komt boven en het is zwaar!
De ochtendploeg vertrekt om 9.30u vanuit Bourg d’Oisans naar boven met de tandems.
Marlou en Olaf even een eigen tocht. Het doel van Marlou van 2014 moet afgemaakt worden. Niet fysiek maar symbolisch haar vader naar de top brengen van Alpe d’Huez. Elke bocht waar wij op dinsdag een kaarsje voor onze dierbaren of voor dierbaren van onze vrienden hebben geplaatst zijn wij gestopt voor een foto van het kaarsje.
Nog even de facts: 8,4% gemiddelde stijging, max 10.2%, 13.4km, 1.129m hoogteverschil. Ga d’r maar aan staan.
Klaar voor de start! Linksaf moeten wij!
De eerste 4 bochten, als je die door komt dan kom je altijd boven.
Bocht 21, afstappen. Even momentje bezinning, het punt waar Peter af moest stappen, te zwaar, te warm. Waar we aan begonnen zijn? Aan een klim tegen kanker. Bocht 20, de pedalen komen niet los, eerste ervaring met zachtjes op je billen vallen op een berg. Bocht 17, dorst. Bocht 16, water, bouillon, komkommer met zout en vooral muziek en gezelligheid. 
Door naar bocht 13 en dan doortrekken naar 10, extra water aanvullen. De percentages zijn gelukkig afgenomen na bocht 16 wat een genot.
Bocht 7. Weer feest, bouillon, sponsen, water, banaan, peperkoek, van alles. En de tandems? Die reden hun eigen tempo. Met eigen stopplaatsen als keuzes. Wij kregen de kans om het doel van 2014 te behalen, dus reden een eigen tocht.
Eindelijk bocht 3, je ziet vanaf hier bocht 1 liggen, niet nadenken hoe hoog dat nog is. Blijven trappen dan kom je er vanzelf. Bocht 2, hand uitsteken voor de 20 meiden op een rijtje en een lange high five in de bocht! Bocht 1, een Hermannetje wordt aangeboden. Aannemen!. En daar komt het dorpsbordje. Een grote menigte die onderweg naar een smurf roept. Het mentale duwtje in de rug. Vanaf de tunnel trekken we met de wachtende tandems op. Op naar de finish. Vanaf een hogere gelegen plek kom je bij de finish aanrijden. Daar staan Betty, Bea en Nel elke deelnemer op te wachten om glorieus binnen te halen onder luid applaus.
MISSIE GESLAAGD!! Een stoot adrenaline gaat er door je heen. En dan staan de sponsors Tuacc en Ontdekkracht aan de top van de Alp! Maar wat ook is gebeurd is dat alle tandems boven zijn gekomen. Alle stokers hebben hun doel behaald, eenieder heeft de Alp bedwongen.
En dan nog een poging. Marlou houdt het hierbij. Voor haar een prachtige emotionele rit helemaal geslaagd. Het was een zware tocht waarin Marlou echt een zeer stevige berg heeft ervaren. Met langzame en gestage tred is zij naar boven geklommen onder een strak blauwe hemel met een oplopende temperatuur.
De 2e rit was zwaar. Woensdagavond is er in overleg met het bestuur besloten om niet op de tandem te stappen. Het risico van het opspelen van de peesblessure was te groot, risico kon niet genomen worden om ergens op de berg te stranden. Dus opnieuw op de racefiets omhoog. Naast de tandem met captain Arjan en stoker Madelief. En wat was het heet! Eerst een afdaling met een warme föhn, vervolgens beneden omdraaien en de beklimming gaan doen. Lees even nog een keer de facts hierboven en bedenk dat de eerste 3 kilometer meer dan 10% zijn…. en dan mag je erbij tellen dat het 42 graden onderin het dal was die middag! 42 graden!
Onderweg zijn de tandems en racers vaak gestopt, we kregen sponzen om uit te knijpen boven je hoofd, flessen met koud beekjes water werden in je nek leeg gegoten. Heerlijk. Bij bocht 16, eindelijk de zwaarte voorbij, kwam de fijne mededeling dat er tot bocht 7 geen watervoorraad meer was. Ofwel de watertank was leeg in bocht 10….. Vullen wat je vullen kan en vertrekken. Banaan, water, bouillon, zoute komkommers naar binnen slaan en de fiets op. Verder met de beklimming. Met een verkoeling vanaf bocht 10… het was een uur of vier, toen de lucht betrok en er wat regendruppels vielen, zon achter de wolken en een temperatuur van 20 graden bleef erover… koud. Je lijf was nat van het zweet en de flessen water over je rug. Blijven trappen is het motto.
En ook in deze middag zijn alle tandems en racers op eigen kracht bovengekomen, stoepend, trappend, zwetend en vooral belevend en genietend!
Na het finishen een grote regenbui op ons donder gekregen en daarna als enigste de afdaling ingezet. Iedereen ging met de skilift. Niet aan mij besteedt en de auto stond nog beneden. Rustig met het nat, maar heelhuids beneden.
